LA GUERRA

Cuántos susurros silenciados sofocados en el mundo
Cuántas miradas enamoradas se han despedido sin florecer

La guerra… no se termina con la última bomba
Como una mina, explota más tarde en tu alma
Y mientras el viejo dolor de la madre moribunda se adormece
La viuda es consolada por sus hijos ya adultos
No, el tiempo que pasa no sana el corazón
Se vuelve arruga en la cara, hilo blanco en el cabello
En ti la guerra se renueva cada primavera
y te devasta más y más, año tras año


                                      Silva Kaputikyan  

 ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ 

Քանի՜ չասված շշուկներ խեղդվեցին հողի տակ,
Քանի՜ սիրող հայացքներ դեռ չբացված` փակվեցին:

Պատերա՜զմը… Նա վերջին ռումբի հետ չի՜ ավարտվում,
Ականի պես դեռ հետո նա պայթո՜ւմ է հոգու մեջ.
Ու մինչ մահվան մոտեցող մոր հին կսկիծը թմրում,
Մխիթարվում է այրին որդիներով` արդեն մեծ,–
Ո՜չ, ժամանակը անցնող ձեր սիրտը չի՜ ողոքում,
Դեմքին դառնում է կնճիռ, մազերի մեջ` ճերմակ թել.
Ձեր մեջ ամե՜ն գարնան հետ պատերազմը նորոգվում
Եվ ավերնե՜ր է գործում տարեցտարի առավել…


                                   ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ