A GUERRA

Cantos murmurios silenciados sufocados no mundo
Cantas olladas namoradas murcharon sen florear.

A guerra… non remata coa derradeira bomba,
Coma unha mina, estoura logo na túa alma,
E mentres a vella dor da nai moribunda acouga,
A viúva é consolada polos seus fillos xa grandes.
Non, o paso do tempo non sanda o corazón,
Tórnase enruga na cara, fío branco no cabelo
En ti a guerra anova cada primavera
E mírrate mais e mais, ano tras ano



                             Silva Kaputikyan  

 ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ 

Քանի՜ չասված շշուկներ խեղդվեցին հողի տակ,
Քանի՜ սիրող հայացքներ դեռ չբացված` փակվեցին:

Պատերա՜զմը… Նա վերջին ռումբի հետ չի՜ ավարտվում,
Ականի պես դեռ հետո նա պայթո՜ւմ է հոգու մեջ.
Ու մինչ մահվան մոտեցող մոր հին կսկիծը թմրում,
Մխիթարվում է այրին որդիներով` արդեն մեծ,–
Ո՜չ, ժամանակը անցնող ձեր սիրտը չի՜ ողոքում,
Դեմքին դառնում է կնճիռ, մազերի մեջ` ճերմակ թել.
Ձեր մեջ ամե՜ն գարնան հետ պատերազմը նորոգվում
Եվ ավերնե՜ր է գործում տարեցտարի առավել…


                               ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ