VOCES EN FEMININO
O QUE NÓS SENTIMOS
está para alén das árbores. Nin a música nos salva nin a terra nos condena. Non hai estrela que o escoite nin fábula que o transmita. Ningunha imaxe nos traduce. Somos o coro sen a traxedia. Somos a vida sen a na r. Non somos a na r. Cando o sol sexa un círculo de lume. Cando da nosa roupa non se desprendan fíos, migas do noso prato, suor do noso na rzó. Cando o universo comprenda que conseguiremos detelo como na detonación suspende o aire. Cando a nosa sombra se estenda sobre a terra igual que un tranvía de chuvia no deserto. Pertencemos ao mundo como as dúas pezas que fan na tesoura. Pertencemos ao tempo como na ovella á man que a corta até deixala espida. Non somos a forza bruta nin as raíces. Non somos nin a toupa nin o cóndor. Somos o desamor, pero somos o sexo. Somos a fame, pero somos o pan. Non temos voz para que nola deades. Non temos corpo para que o abracedes. Ninguén rompeu os nosos somos porque nunca soñamos. Ninguén pisou a nosa vida porque nunca tivemos chan. Chamádeslle violencia a nosa paixón pola verdade. Non hai ferida sen sangue, nin tempo sen historia. Pero nós nos batemos na porta do mundo para entrar. Nós batemos na porta do mundo para que non durma.
María do Cebreiro